Dag 13: Horseshoe bend en Antelope Slot Canyon

De eerste trip vandaag ging naar "Horseshoe Bend", een lus van 270 graden in de Colorado River. Erg mooi, maar het ravijn was 150 m hoog en er was geen hek, en er werd bovendien gewaarschuwd dat sommige stukken rots los konden zitten! Niet echt bevorderlijk om vlak aan de rand te gaan staan voor een echt goede foto. Bovendien was het gezien het tijdstip van rond elven nog veel schaduw in de canyon..De tocht terug was best zwaar, allemaal bergop, vaak in rul zand en dan met die ijle lucht...affijn we hebben het weer gehaald. 's Middags hadden we om 13.00 uur een reservering voor een bezoek aan de "Antelope Slot Canyon". Je kunt hier niet zelf heen (het gebied is eigendom van de Navajo indianen), dus het moet via een georganiseerde toer. We hadden een toer van 2,5 uur geboekt, de zogenaamde 'photographer's tour'; met deze toer krijg je meer tijd in de canyon en we hadden al erge verhalen gelezen over tours waarbij je als vee door de smalle canyon wordt gedreven en amper de tijd krijgt een foto te maken. Nadat we ons eerst bij de verkeerde touroperator hadden gemeld (de 'concurrent'!) waren we mooi op tijd bij Chief Tsosie. We waren de enige voor de trip van 13.00 uur en we werden keurig met een gewone auto naar de canyon gereden. Bij de goedkopere tour word je in een open vrachtwagen gestouwd. Een aardig onderdeel van de tocht naar de canyon is het laatste stuk dat afgelegd moet worden. Je rijdt dan een kwartiertje door ruw terrein van rul zand, een zogenaamde 'wash-out'. Voor ons was het nog redelijk comfortabel, maar de mensen in de open auto's werden enorm door elkaar geschud en zaten letterlijk zand te happen! De Canyon zelf is een ongelooflijk mooi, door de wind en het zand in zachte (rode) rots uitgeslepen opeenvolging van bizarre vormen, spiralen, ribbels en doorkijkjes naar de hemel ca. 100 m hoger; niet te vergelijken met welke rotsen die we eerder op deze reis hebben gezien dan ook . De foto's zijn de moeite van het bekijken waard!! Omdat het een "foto trip" was werden we om de 3 meter verteld vanuit welke hoek we welk stuk rots moesten fotograferen. met welke sluitertijd en belichting enz! De vrouwelijke Navajo-gids deed dit werk al 35 jaar, en kende bijgevolg onze camera (en waarschijnlijk elk ander bestaand merk camera!) veeeeel beter dan wijzelf :-) 2 1/2 Uur later waren we tientallen foto's rijker, inclusief enkele tips van de gids zoals het (een volgende keer) meenemen van een statief, een lensborstel enz. Ook kregen we van de gids nog wat achtergrondinformatie over de Navajo's, meditatie en goede restaurants in Page. Dit keer gegeten in een restaurant dat we op Tripadvisor hadden gevonden als de "Nr. 1" in Page, en inderdaad, heerlijke knoflook-scampi's en gegrilde tonijn gegeten! Morgen vroeg op voor de rit naar..... de Grand Canyon.

Dag 12: Page en Lake Powell

Weer eens een reisdag, van Bryce National Park naar Page (Arizona, aan Lake Powell). Na een lekker ontbijtje (eindelijk weer eens "gewoon" bacon & eggs) op weg, eerst 100 km terug over dezelfde weg als gisteren, daarna door richting Arizona. Onderweg veel "Indian Summer"-plaatjes (bomen in allerlei tinten geel/bruin/oranje), maar steeds geen stopplaats te vinden om er mooie foto's van te maken. Die houden jullie nog tegoed! Vlak voor Page ligt, in de Colorado River, "Glen Canyon Dam", samen met Hoover Dam de twee stuwdammen die 6 staten van water en electriciteit voorzien. Het meer dat is ontstaan door de aanleg van de dam heet Lake Powell, en strekt zich honderden kilometers uit over Arizona en Utah. Wij deden uiteraard een rondleiding over en door de dam, zeer indrukwekkend! Vooral de ongelofelijke schaal van zo'n dam (het duurde 13 jaar voor het stuwmeer "vol" was) is bijzonder. Je wordt rondgeleid door het "hart" van de dam, en door de energie-centrale, waarin 8 gigantische dynamo's staan. Een ervan was ontmanteld om vervangen te worden (het exemplaar uit 1963 door een moderne), en dat gaf dus een prachtige blik op het binnenste van zo'n dynamo (pak hem beet 1 miljoen keer zo groot als je fietsdynamo!). Aan het einde nog een filmpje over de aanleg van de dam (leuk om op beeld te zien wat de tourgids al had verteld)... Daarna door naar ons verblijf voor 2 nachten, Days Inn, luxueus maar wel een nazi-achtig anti-rookbeleid (zelfs niet toegestaan op je balkon in de open lucht en als je 'betrapt' wordt een fine van usd 500!). Dat worden 2 gezonde dagen :-) Nog gauw 2 wasjes gedraaid voor 1 usd per stuk en hopelijk zingen we het nu uit tot het eind van de vakantie; we zijn zo'n beetje halverwege. Inmiddels al wel meer dan 600 foto's gemaakt! 'S avonds heerlijk Japans gegeten, de "starters" werden pas gebracht toen 2/3 van de sushi en sashimi al op was, maar waren dermate lekker dat we ze dat meteen vergeven hebben... voor de door ons bestelde koffie moest de serveerster naar het naastgelegen restaurant :-) Morgen staat in elk geval een trip naar de upper Antilope Canyon op het programma. Helaas kunnen we pas met de tour van 13 uur mee. Zo laat in het seizoen kan het zijn dat we niet de mooie lichtinval in de slotcanyon hebben die de welbekende foto's van Antelope laten zien met de spiraalvormige roze rotsfomaties, maar we gaan het meemaken!

Dag 11: Zion en Bryce National Park

Vandaag bleven we in de wilde natuur, met een reis van Zion National Park naar Bryce National Park, en wat sightseeing in Bryce. De trip was erg mooi, eerst bergop langs de wanden van de Zion Canyon, en een tocht door een kilometers-lange, in 1930 aangelegde tunnel op 2 km hoogte waar bussen nauwelijks doorheen pasten! Verderop een stukje door "Red Canyon"; mooie dieprood-gekleurde en grillig gevormde rotspartijen, waaronder een paar waar de weg onderdoor ging. Na inchecken in ons appartement schopte Rita zichzelf een paarse teen, maar desondanks welgemoed op weg naar Bryce, een werkelijk adembenemend park! Eerst het uitzicht over het "Amphitheater", een gigantisch cirkelvormig dal vol met staakvormige roodgekleurde rotsen, zogenaamde "Hoodoo's". Daarna een rit van 20 kilometer naar Rainbow point, HET viewpoint van het park. Op deze plek (9113 ft, weer een nieuw hoogterecord voor ons!) kijk je dus in alle richtingen tot wel 100 mijl ver, met weer prachtig gekleurde (rood, oranje, roze, blauw) rotsformaties. Door de hoogte en het uitzicht heet deze plek "Utah's stairway to Heaven"! Tenslotte nog even naar de "Nature's bridge", een door erosie ontstaan gat in de rotsen waardoorheen je de bossen in het lager gelegen dal kan zien . Vandaag dus vooral naar de foto's kijken, die zijn fantastisch! De dag besloten met diner in het enige restaurant in de wijde omtrek, dus een wachttijd van een half uur.... het eten (steak met een gepofte aardappel) was wel ok, maar na twee dagen "Amerikaans vlees" heeft Rita al aangekondigd dat we morgen in Page lekker Teppan Yaki gaan eten. Yam! :-)

Dag 10: van Vegas naar Zion National Park

Vandaag weer een reisdag in het verschiet. We worden laat wakker (half tien) en moeten om 11 uur uitgecheckt zijn. Dat kan dan weer via de interactieve tv, dus dat scheelt wel voor het in de rij moeten staan. Nadat we een stief kwartiertje naar onze huurauto hebben gezocht in de parkeergarage zijn we redelijk vlot Las Vegas uit. Zonder Tomtom zou dat toch lastig zijn, aangezien er in de stad zelf (als je niet op een freeway zit) amper borden staan. We rijden het eerste stuk op de Interstate 15 naar Salt Lake City. Onze eerste stop is Valley of Fire, waar de rode zandstenen rotsen, temidden van de Mohave Desert bijzonder zijn. Bij het 'Seven Sisters' punt een paar mooie foto's geschoten. Bizar was het paartje dat daar ter plekke hun huwelijk liet voltrekken. Er was, buiten de ambtenaar van de burgerlijke stand, de fotografe en de witte stretch limo (we vroegen ons al af wat die bij de ingang van het park in the middle of nowhere stond te doen) niemand bij aanwezig! De vows werden uitgewisseld bij een temperatuur van 38 graden... Next stop was Mouse's Tank; hier zijn petrogliefen te zien, aangebracht door Indianen in een grijs verleden, en een schuilplaats van een 'renegade' Indiaan. Het zou een roundtrip zijn van 3/4 mile. De petrogliefen hebben we wel ontdekt, maar de schuilplaats was niet te betreden. Het pad was, uiteraard, grotendeels in de verzengende hitte en door zand; niet meteen onze favo bezigheid ;). Thank God for airco'd cars! Terug naar de I 15; op weg naar Zion National Park. Prachtige landschappen onderweg, met weer allerlei kleurschakeringen in de bergen, maar wel al weer meer groen dat zorgt voor mooie contrasten. Onderweg nog lekker genoten van een Starbucks bakkie in St. George en tegen half zes (we zijn inmiddels in een andere tijdzone - Mountain Time - en verliezen dus een uur) arriveren we bij de 'Desert Pearl Inn'. Wat een prachtige accomodatie is dit! We hebben een cabin met een terras aan de Virgin River, en uitzicht op prachtige, honderden meters hoge gekleurde rotspieken 500 meter verder (zie foto); het is allemaal heel lieflijk. Ook binnen is het super mooi; met stip ons mooiste verblijf! We eten in het 'durp' bij Oscar's Place en nemen daar een hamburger met blue cheese, onze eerste hambo in de states. Dit was een ontzettend lekkere hamburger, niet het type 'greasy spoon' zoals bij Wendy's of Denny's. We drinken er een Coronaatje bij; we zitten hier in Utah, de Mormonen-staat en drank is eigenlijk een no-no! Al met al weer een succesvolle dag! Even zien wat we morgen precies kunnen bekijken; het is hier vooral een 'hiking' gebied en dat is niet zo aan ons besteed. Verder gaan we morgen op weg naart Bryce Canyon National Park; schijnt ook weer bijzonder mooi te zijn!

Dag 9: Las Vegas

Vandaag een beetje uitgeslapen. Herman is niet 100% met die nare verkoudheid, maar met het anti-keelpijn drankje dat we bij de Walmart gekocht hebben (met chemische kersensmaak!) is het wel weer te doen voor hem. Op het programma staat de Stratosphere Tower en The Fashion Mall. We kopen een dagkaart voor de Monorail en beginnen aan de eerste trip, halte Sahara. Vandaar is het nog een klein stukje lopen naar de Tower, maar wel in de zinderende hitte. We hebben ontbeten onderin het casino met een broodje. Verbazingwekkend dat er om 12 uur 's middags al zoveel mensen zitten te gokken met een borrel in de hand We constateren dat alle hotels de zelfde tactiek hanteren: eerst door het hele casino heen voor je bent waar je moet zijn; het idee is natuurlijk dat je geen weerstand zult kunnen bieden aan de roep van de slotmachines of de pokertafels. De bewegwijzering naar alles behalve de gok-gerelateerde zaken laat dan ook nogal te wensen over, zodat we de hele dag door verschillende casino's lopen te dwalen op zoek naar monorail-stations, de lobby, de transferbus of het theater. Het begint ons danig te vervelen.... Afijn, op weg naar de eerste attractie van de dag: de "Stratosphere". Dat is een uitkijktoren van 356 m hoog! Er zijn op de top-etage ook nog eens 3 kermisattracties (hard rondjes draaien of in een achtbaan met 350 m lucht onder je!) en een bunjee-jump gebouwd. Mooi uitzicht op Las Vegas en de omgeving, zoals de bergen in de verte. Op die hoogte is de temperatuur echter wel "lekker" boven de 40 graden :-( Dan op weg met de monorail naar de Fashion Mall. We stappen uit bij de halte Harrah's/Imperial. Helaas hebben we niet helemaal helder welke kant we uit moeten lopen en de diverse mensen aan wie we het vragen lijken ook niet precies te weten welke shopping mall we bedoelen: ze sturen ons in elk geval niet in de juiste richting! Uiteindelijk zijn we weer terug bij ons eigen Flamingo en hebben geen zin meer om verder te gaan zoeken. Het shoppen zal moeten wachten tot Phoenix. Wel hebben we in bijna ieder casino een paar rondjes op de slotmachines gedaan... we zijn tenslotte in Vegas! 's Avonds hebben we kaartjes voor Penn & Teller, 2 topillusionisten die al 10 jaar hun shows doen in Vegas en New York, en bijv. ook al 2 Emmy's hebben gewonnen. Ze staan bekend om hun humor en het "hoe en wat" laten zien van een deel van hun trucs! Geweldige show, en we zaten op de eerste rij (kost wat, maar dan heb je ook wat)! Daarna terug voor een hotdog in onze eigen foodcourt (de om 6 uur bestelde hamburgers waren nooit aangekomen), heerlijk met alles er op en er aan (zuurkool, augurkjes, uitjes, ketchup en mosterd). Tenslotte de laatste goksessie van deze vakantie op onze favoriete machines (Star Wars), en zowaar 103 dollar winst gemaakt, zodat we al met al quitte zijn uitgekomen.! Morgen verlaten we Vegas en gaan op weg naar Zion National Park. Na alle hustle-bustle van Vegas is het ook wel weer tijd om weer wat meer natuur te gaan snuiven. De foto's volgen later; nu zijn we 'pooped'...

Dag 8: van Death Valley naar Las Vegas

Vanacht heerlijk geslapen in onze cottage op de Furnace Creek Ranch..de airco lekker de hele nacht laten horren. Na de zware reisdag van gisteren met onze verkouden hoofden hadden we dat ook wel even nodig. Na een paar koffietjes en een lekkere douche waren we om 10 uur klaar voor vertrek. Eerst de Artist's Drive gedaan; een prachtige rondrit van zo'n 10 km met uitzichten op rotsformaties in werkelijk allerlei kleuren. Veel foto's geschoten! Daarna op weg naar Vegas langs Zabriskie Point, ook weer zoiets dat je gezien moet hebben. Het was daar nu al behoorlijk warm met zo'n 32 graden, dus je moet er niet aan denken hoe het hier mid-zomer aanvoelt, wanneer de gemiddelde temperatuur de 50 graden (met maxima van 57!) makkelijk overschrijdt! Herman realiseert zich onderweg dat hij vergeten is het "Borax museum" even binnen te lopen; jammer, maar helaas! Hij is nog steeds niet fit en heeft last van hoofdpijn, ook na 2 ibu's. Het landschap wordt wel vlakker nadat we zo'n 5000 ft (1500 meter) gedaald zijn. De weg is verder niet zo indrukwekkend; we hebben ook al zo veel moois gezien dat we misschien al wat blase raken! Ik probeer via de tomtom weer een Starbucks te vinden, maar tommie stuurt ons tot 2 keer toe op een 'wild goose chase' en wat we ook vinden, geen Starbucks. We lopen in Pahrump nog even een Walmart binnen om een thermoskannetje te vinden, zodat we onderweg ook koffie kunnen meenemen. Helaas is de keuze beperkt tussen of wel een veredelde beker of een soort kan geschikt voor een familiefeest. Wel een goede 'hoody' gekocht, gevoerd met teddy (voor de kou die we nog gaan meemaken in de canyons) en 6 paar 'gay socks' voor een habbekrats. Degenen die we hadden zijn thuis spoorloos verdwenen... Rond half twee rijden we Vegas binnen. Tommie brengt ons in een keer goed naar de ingang van The Flamingo waar we de komende 2 nachten slapen. Nog maar geen gebruik gemaakt van de valet parking (geen idee hoeveel je moet tippen en wanneer...) en we vinden een plekje op de vijfde parkeerlaag. Na alle verhalen over de afstanden die je in Vegas moet afleggen binnen de hotels valt het ons mee. De check-in lijn is om 2 uur 's middags al behoorlijk lang en doet denken aan het inchecken op een vliegveld; lange rijen mensen met koffers! Officieel kun je pas na 4 uur inchecken, maar na een poging bij de self-check-in gaan we toch maar in de rij aansluiten (bij de self check-in zien we wel onze reservering verschijnen, maar we kunnen onze preferences niet kiezen; king bed en smoking room. Als we aan de beurt zijn gaat het verder snel: we zitten op de 26e verdieping, lekker hoog dus en onze preferences worden gehonoreerd; het is alleen een kamer voor disabled (in de douche zit dus geen bathtub; like we care!) Het is een fantastische kamer met uitzicht op "The Strip" (de boulevard waar alle grote casino's aan liggen), en zelfs op de fonteinen van "The Bellagio" (het duurste casino van Vegas; zie foto's!)... Vanavond hadden we gereserveerd bij Michael Mina in het Bellagio. Een paar maanden geleden een docu op tv gezien over hem en het leek ons wel leuk om een keer echt luxe te eten. Nadat we vanmiddag nog een uurtje op de slotmachines hadden gespeeld (nee, helaas geen grote klapper gemaakt), zijn we overgestoken naar het Bellagio. De reservering was voor 19.30 uur en we waren dan ook netjes op tijd. We vonden het wel gek dat de maitre d' zei dat ze niet aan reserveringen deden en dat het 'first come, first serve' was, maar goed, we werden netjes naar een tafeltje begeleid. De menukaart viel wel wat tegen, niet echt wat je bij zo'n bekende chef zou verwachten! De wijnen op de kaart waren wel behoorlijk prijzig, maar een leuk geprijsde Chardonnay uitgezocht. Terwijl we zaten te dubben wat we zouden nemen viel ons oog op de naam op de menukaart......Bellagio Cafe...Oops, zaten we dus in het verkeerde restaurant! Het was net half acht en in een 'split second' besloten we de servetten neer te gooien en met gezwinde spoed weg te rennen. We konden onze reservering bij Michael Mina nog halen. Bleek het dus het restaurant ernaast te zijn! Michael Mina was alles wat we ervan verwachtten! We hadden het 'tasting menu'; 4 van de "signature dishes" van Michael Mina. Heerlijk! Na een exorbitante hoeveelheid dollars afgetikt te hebben liepen we via de beroemde enorme fontein van de Bellagio (elk kwartier een lichtshow) terug naar ons hotel. Morgen naar de "Stratosphere Tower", een 350 m hoge toren die ronddraait en waar je dus al genietend van een koffietje heel Las Vegas langs ziet komen! Misschien ook nog "even" naar de Hoover Dam, de grootste stuwdam in de US, maar dat is wel een eind rijden, misschien gaan we maar "gewoon" naar de Poker Room van het Bellagio, dan kan Herman zijn pokerhelden "live" zien spelen en misschien wat geld winnen :-)

Dag 7: van Mono Basin naar Death Valley

Oei, allebei slecht geslapen; het bed was gewoon te zacht. Het ontbijt was wel lekker, een soort appeltaart, vers gemaakt, en ook versgebakken bagels. Jum! Daarna op naar de hoofdattractie van de dag: Mono Lake. Dit is een meer dat net zo zout is als de dode zee, maar wel 100x zo veel mineralen bevat. Hierdoor groeien onder water enorme kolommen van kristallen, en doordat het waterniveau van het meer de laatste 50 jaar sterk gedaald is zijn veel van deze kristalkolommen ("Tufas", een soort puimsteen) boven water uit komen steken. Heel bijzonder (zie foto's)! Ook zwermen er bij elke stap die je vlak bij het water neemt duizenden hele kleine vliegjes ("Alkaline flies") alle kanten op. Heel apart.... Daarna de grote reis: van Mono Lake (hoogte 2,8 km) naar Death Valley (100 m onder de zeespiegel, wat Amerikanen heel bijzonder vinden :-) De continue hoogteverschillen (van 3 naar 1 km, dan weer terug naar 2,5, en tenslotte naar 0) zijn wel knap irritant voor je hoofd: steeds dichtzittende en weer open ploppende oren, pijn in je tanden enz, het lijkt wel een te snel dalend vliegtuig!).... Daarnaast steeg de temperatuur vrij gestaag, van 15 graden bij Mono naar 41 graden in Death Valley. De verkeersborden vermelden dan ook bij sommige steil klimmende wegen: "shut off AC to avoid overheating" Death Valley staat bekend om de fantastische vergezichten, en die hebben we dan ook gezien! Prachtige kleuren en bizarre rotsstructuren. Na een reis van 6 uur aangekomen bij het resort waar we gaan overnachten: Furnace Creek Ranch. Je kan hier golfen (!), paardrijden, zwemmen etc, maar wij zijn knap gaar van de korte nacht en de lange reis, dus na een heerlijke pasta (STIJF van de knoflook!) kruipen wij maar vroeg het mandje in. Het is om 22.00 uur nog steeds 38 gr. C...gelukkig hebben we een ferme airco. Het wasje dat nog niet helemaal droog was hangt buiten over de schommelstoelen; dat is in no time droog! Morgen verder door de woestijn naar... LAS VEGAS!!

Dag 6: van Yosemite naar Lee Vining

Weer lekker vroeg wakker, en ontbijt om 9 uur. Afscheid genomen van Jody en Mike Telegan. Hun B&B is echt een aanrader! Op naar Mono Lake via Yosemite! Na het misselijk makende tussen bergen door slingeren gisteren hadden we even op de kaart gekeken (want er stond officieel in de planning om bijna hetzelfde stuk weer te doen!), en al snel een iets langere maar 2x zo snelle route over een stuk highway gevonden. Onderweg was er langs de Merced rivier nog een omleidinkje waar een stuk berg de highway volledig had weggevaagd :-) We kwamen Yosemite nu aan de westkant binnen. Erg veel mooie "vantage points" waar je veel bergen zag die we al eerder hadden gezien, maar nu uit een andere hoek 15 km verderop. Op een gegeven moment bereikten we een voor ons allebei nieuw hoogterecord: 9500 ft, dat is 3 km! Onze oren ploppen dus dan ook al 3 dagen continu open en dicht met al dat berg op/berg af rijden! Na veel mooie uitzichten (zie foto's) kwamen we aan bij onze B&B aan Mono Lake, waar we constateerden dat we 3 uur te vroeg waren voor check-in... dus maar door naar ons 2e reisdoel van de dag: Bodie, een "ghost town" uit de tijd van de grote Californische Gold Rush (ca. 1860). Veel oude gebouwtjes,een kerkje, een saloon, een groot mijngebouw, maar het leukste waren wel de tientallen "molshopen" waar gelukszoekers in de buurt (tot 5 kilometer rond de mijn) random waren gaan graven in de hoop ook goud te vinden. De bevolking was dus in 6 maanden tijd gestegen van 150 naar 10.000 inwoners, en een half jaar later waren ze weer alle 10.000 weggetrokken! Alleen de goudmijn bleek namelijk genoeg goud omhoog te halen om profijtelijk te zijn, en daar is dus wel in 10 jaar tijd voor meer dan een miljoen dollar (dat was VEEL geld in 1870!) aan goud gedelft. Desondanks bleef het stadje op een laag pitje draaien tot de 2e wereldoorlog. Zowel de weg heen als terug ging een heel stuk over onverharde weg; hotsen en klotsen met de Ford dus. We pikten onderweg nog mooie uitkijkjes op Mono Lake mee. Dat gaan we morgen nog even van dichterbij bekijken. De Hess House B&B heeft een mooie kamer, maar we delen de bathroom met een ander stel overnachters. 'S avonds lekker gegeten bij Lovely's, een amerikaanse diner. Morgen naar Death Valley (spannend!)....